Nova pregunta de Dona. Rastrillo solidario e Maki

Esta pregunta podes atopala neste enlace: http://www.fragasdomandeo.org/voz-natura/

¡Ola rapaces!
Xa vexo que moitos de vós queredes volver a facer excursións polas fragas do río Mandeo e percorrer tódolos seus camiños. Se vos dan permiso, eu estarei encantada de guiarvos.
Hoxe teño unha boa noticia e outra mala. Deixarei a mala para o final porque non teño moitas gañas de falar dela.
A boa noticia é que hai quince días mercamos dúas parcelas. Unha delas está na beira do río Mandeo, cerca de Chelo. A outra está no cumio do monte da Espenuca, que é o que lle fai sombra a Chelo, e dende el vese toda a bisbarra.
Eu xa coñecía as dúas parcelas, porque fora a inspeccionalas para dar a miña opinión antes de que decidiramos mercalas. Andeinas de arriba abaixo. Gustáronme porque atopei moitos rastros, o que quere dicir que de noite están cheas de vida. O chan estaba cuberto de follas, e debaixo delas vive unha multitude de bichos pequenos. Teñen moitos carballos, pero aínda son novos. Así que, agora que son nosas, non vai cortalos ninguén. Dentro de cen anos terán troncos enormes. Polo menos fará falta unha cadea de media ducia de rapaces coma vós para arrodealos cos brazos estendidos. E vivirán neles unha morea de animais que pola noite farán festa ó seu arredor.
O voso director díxome que o martes día 23 ides a celebrar o día do libro facendo no colexio un rastrillo onde venderedes libros. E tamén me falou de que cos cartos ides mercar algún monte para que o conserve Fragas do Mandeo. A min paréceme unha idea estupenda. Aínda máis, xa lle teño botado o ollo a varios que me gustan moito. Así que tedes que vender unha morea de libros.
A verdade, eu non entendo porqué vos gustan os libros. Eu non lles vexo nada interesante. Teñen follas, pero non son tan bonitas coma as dos árbores. Todas olen igual, van xuntiñas e teñen a mesma forma. As dos árbores olen a moitas cousas e están tan ceibas que cando hai vento escapan das árbores e van de paseo polo monte.
A min póñenme unha grande debaixo do prato da comida para que aprenda a ler. Pero ten as letras tan pequenas e xuntas que non as podo ulir de unha en unha porque se lles mestura o olor. ¿Como vai unha a aprender así a ler? Se aínda puxeran unha letra en cada folla, podía ir ulindo cada unha e saber o que está escrito. Así que nunca leo cando como.
Lía di que hai que ter moito coidado con eles, e que os hai de dúas clases. Non hai que preocuparse moito cos de follas grandes, os que as teñen soltas. Pero hai que andar con tino de non pisar ou coller un dos pequenos, dos que teñen as follas presas polo lado, se non queres que che rifen. Debe ter razón porque de pequena collía follas grandes, esnaquizábaas e non me dicían nada. E agora, para que me deixen entrar no almacén onde gardan a morea deles que levan a vender nos rastrillos, teño que andar a modiño e non xogar nada. Lía contoume unha historia que pasou hai anos, cando era nova e ía ó monte a buscar rastros de lobos cun compañeiro seu que se chamaba Fusco, que non lles tiña ningún medo e era un explorador experto en atopalos.
Chegaran o pé dun vertedoiro de lixo ilegal que había no monte. Mandáronlles quedar sentados a distancia. Lía non entendía o motivo, pero Fusco díxolle que naqueles sitios había cristais rotos e podían corta-los pés, que xa lle pasara a el unha vez. O que os acompañaba acercouse a inspeccionar, pois levaba botas. E alí veu un libro tirado, no medio do lixo, todo mollado e xa medio desfeito. Mirouno ben, abriuno e viu que tiña unhas follas con letras vermellas e outras con letras verdes. De cando en vez algún debuxo. Lía dixo que se puxera triste e non falara nada no camiño de volta. Cando chegaron á casa falou alporizado. “Mira que hai analfa-burros neste país”, dixo enfadado. “A primeira edición en castelán da historia interminable no lixo. ¿E non haberá bibliotecas onde deixalo se non o queres?”. Pregunteille a Lía que quería dicir con todo iso, pero non soubo contestarme.
Eu tampouco o dou entendido. Se o libro contaba unha historia e a historia era interminable, ¿cantas follas tiña o libro? ¿E quen escribiría ese libro? Digo eu que sería un vello moi velliño, porque unha historia tan longa tárdase moito en escribila. ¿E por que tiña unhas follas en vermello e outras en verde? E se era tan importante, ¿non podían recollelo e poñelo a secar?
Un misterio misterioso. Porque isto dos libros é moi enigmático. Por exemplo, os que saben ler, cando collen un, póñense a mirar nel e pasan horas e horas apampados sen aburrirse. Eu doulles co fociño a ver se espilen, e nada. O outro día, puxéronse moi contentos. Descargaron unha caixa do maleteiro do coche e atoparon un lote deles que ulían moi raro. Un pequeniño tiña un can debuxado na portada. Seica se titulaba “In Defence of Dogs” e que o escribiu un biólogo inglés que sabe moito de cans e que se chama John Bradshaw. Non lle vexo tanto mérito, porque xa vin na casa outros con fotos de cans. Un titúlase “En la mente del perro. Lo que los perros ven, huelen y saben”, que o escribiu unha profesora que se chama Alexandra Horowitz, e outro que o escribiu a adestradora Karen Pryor e se titula “¡No lo mates… enséñale!”. ¡Vaia título! Pero o caso é que se puxeron a ler o que viña na caixa e non pararon até rematalo.
Lía di que en todos eses libros fálase de nós, de cómo hai que facer para entendernos e ensinarnos cousas. E digo eu, ¿e non sería máis fácil que nos preguntaran o que quixeran saber? ¡Mira que se complica a vida a xente!
En fin, o dito, vós vendede moitos libros. ¡A ver se podemos mercar un monte ben grande!
E agora vai a mal noticia. Xa vos dixen que a Maki gustáballe durmir todo o día e logo andar de varanda pola noite. Pero da última non volveu. Atopárona pola mañanciña na estrada, baixo a choiva. Digo eu que tivo que ser que a cegou un coche e non puido zafarse. Porque a min ben que me esquivaba cando corría tras ela. ¡Quen lle mandaría ir tan lonxe de casa soa! Pero é que sempre foi moi aventureira. Xa de pequena agachaba polas árbores aínda que estiveran as pegas berrándolle ameazadoramente por andar cerca do seu niño. Ou cando subiu ó tellado da casa e andouno todo, sen medo de caer ou que lle viñera unha rapina e a levara. ¡Non se decata unha do que vai estrañar a unha amiga até que a perde!
Xa sabedes. Andade con tino cos coches, que non respectan nin a cativos nin a grandes. E cando saquedes o permiso de conducir, conducide a modo cando vexades calquera animal preto da estrada. Especialmente de noite, que é cando saen de paseo os compañeiros que viven no monte. ¡Cantos non morren nas estradas! Ourizos cachos, teixugos, xabarís, algarias, martas… Mentres non saibades conducir, avisade ós vosos pais cando vaian conducindo eles para que minoren a velocidade en canto vexades algún.
As miñas preguntas de hoxe son moi sinxelas. Dixéronme que para conseguir cromos para o álbum tiñades que pedir un libro na biblioteca. ¿Cantos libros levades lido neste curso? Porque, ¿non faredes trampas e colleredes os libros para que vos dean os cromos e logo non os ledes? ¿Qué clase de libros vos gustan?
¡Até a próxima!